خاطرم هست جایی دکتر شریعتی درمورد آن سود حرامی که به خامی جوانی به زندگی‌اش وارد شده بود، نوشته بود که تا همیشه یک گوشه‌ی قلبم باید برای این موضوع بسوزد. باید بسوزد. امشب هم برای من همین است. یک گوشه‌ی قلبم باید بسوزد. باید بسوزد تا فراموش‌اش نکنم.
نباید با کسی وارد بحث شد که در عقیده‌اش متصلب است و می‌خواهد آن را به کرسی بنشاند. به طور کلی بحث با کسی که عقیده‌اش را می‌دانی و از آن ذره‌ای عبور نمی‌کند و حتی افتخار می‌کند که سال‌هاست ذره‌ای از باورهایش عقب نشینی نکرده و حتی بادی به غبغب می‌اندازد که «تا زنده‌ام هم تغییری نمی‌کنه»، به همان اندازه غلط است که وارد بحث با کسی شوی که از عقیده/نظریه‌اش هیچ نمی‌دانی و به مجادله جاهلانه و بیهوده می‌کشد. هم‌چنین از کسی که دوست دارد از طریق بحث و جدل خودش را مطرح یا سرگرم کند، باید دوری جست.
صابرین نیوز عکسی گذاشته که حزب چپ اسرائیل بنری بالا آورده که منقش به جمال سنوار است، با این توضیح که ما آماده پیوستن به راهپیمایی صلح هستیم! حالا این بماند که چرا صابرین نیوز، چپ یهودی را به نوعی ملاک تمایز خوب و بد قلمداد می‌کند؛ من به این فکر می‌کنم که این خیلی بامزه است که این حزب چپ، هم واقعیت را نمی‌فهمد، و هم نمی‌فهمد که این ادایی که در آوردند خودش چقدر نشان از نافهمی آن‌ها دارد. خود آقای سنوار، اگر بالاخره از زیر زمین بیرون بیایند، نه تنها به این راهپیمایی ملحق نخواهند شد، که حتی شاید در جهت کسب ثواب یهودی‌کشی و رسیدن به مدارج عالی‌تر جنت‌الله، چند نیروی استشهادی هم به میان‌شان بفرستد!😁
در این باغ وحشی که زندگی می‌کنیم، کار از «ابتذال شر» گذشته. شاهد ابتذال مبتذل هستیم!
سلام. وقتی برای هفت اکتبر هورا می‌کشیدند، وانمود می‌کردند مسئله‌ی سیاسی‌ای در کار نیست. بلکه صرفا یک عده ستم‌دیده فرصت گیر آوردند تا داخل لونه‌ی ستگمران بریزند، و مزه‌ی تجاوز هشتاد ساله رو بهشون بچشونند. طوری که انگار قدرت‌طلبی حماس، فقط یه موضوع حاشیه‌ای، و یا حداکثر یه موضوع موازیه، و زیاد اهمیت نداره. در حالی که تمام برنامه به این برمی‌گشت که حماس دنبال افزایش قدرت خودشه، و اساسا غیر از این موضوع، موضوعی وجود نداره.
اما در مورد گذرگاه فیلادلفیا، حتی همون فیلم رو هم بازی نمی‌کنند، و خیلی عریان دلواپس کاهش قدرت حماس هستند. نشانه‌ی واضح‌اش هم اینه که هیچ‌کس، مطلقا هیچ فشاری به خود حماس، به مصر یا به بقیه‌ی اعراب، وارد نمی‌کنه که مفاد مذاکرات آتش‌بس روی وضع غذایی یا درمانی ساکنان غزه متمرکز بشه. بلکه برعکس، تمام اصرار و پافشاری متمرکز شده روی این‌که کی کنترل این گذرگاه رو در اختیار داشته باشه، چون نتیجه‌اش میتونه مرگ یا بقای حماس رو تعیین کنه. اون‌وقت شما از اخلاص حرف می‌زنید.
به خدا اگر این ملعون در ادامه‌ی اراجیف‌اش در باب گوشت‌تلخ بودن پیامبر گرامی اسلام، این‌بار می‌گفت که رسول شرب خمر می‌کرده و یا زناکار بوده درد کمتری داشت تا این‌که بگوید اگر زنده بود می‌شد ولادیمیر پوتین!
دیدم که در نوشته‌ای قدیمی، از «هم‌پیمانی نامیمون فاشیست‌های مذهبی و نئولیبرال‌های وطنی» نوشته بودم. مایلم یادداشت کنم تجربه‌ی دیگری که این یکی نه فقط در ایران، که در سراسر خاورمیانه رخ داده. پیوند چپ‌گرایی و اسلام‌گرایی در ابتدا و له شدن چپ‌گرایی زیر پای اسلام‌گرایی در انتها. همچون انقلاب ۲۰۱۹-۲۰۱۸ سودان علیه دیکتاتوری عمر البشیر که به روی کار آمدن ارتش و جنگ خون‌بار آنان با نیروهای پشتیبانی سریع انجامید که اسلام‌گرایان از فرصت استفاده کرده‌اند تا به معابد و منازل و مراکز تجاری اقلیت هندو حمله کنند. درست مثل انقلاب دموکراتیک ۱۹۹۸ اندونزی که به سقوط دیکتاتوری راست‌گرای سوهارتو انجامید، اما اسلام‌گرایان از فرصت استفاده کردند و اقلیت‌های قومی-مذهبی را سرکوب کردند. انقلاب ۲۰۱۱ مصر را هم اسلام‌گرایان سلفی با آزار مسیحیان قبطی و حتی اقلیت شیعه به گند کشیدند تا زمانی که گروهی کثیر آرزوی بازگشت دیکتاتوری سکولار نظامیان را کردند. درباره‌ی سوریه‌ی ۲۰۱۱ هم بحث مفصل است. اساسا جایی که اخوان‌المسلمین باشد، بختی برای رواداری نیست. گروه‌های دیگر که بماند. همچنان که اولین قربانی‌های انقلاب ۵۷ هم اقلیت‌های مذهبی بودند. جایی که کلر بری‌یر، خبرنگار زن فرانسوی حاضر در تظاهرات سال ۵۷، در آخرین پرسش مصاحبه‌ی معروف‌اش با فوکو می‌گوید نه فقط زنان، که یهودیان در معرض تهدیدهای انقلابیون در تظاهرات روزهای منتهی به پیروزی انقلاب بودند. در نتیجه، در همان ماه‌های اول انقلاب، علی‌مراد داودی، استاد بهایی گروه فلسفه‌ی دانشگاه تهران، ربوده و کشته شد و حبیب القانیان، نماینده‌ی کلیمیان در مجلس، هم زندانی و اعدام شد. البته که انقلاب «اسلامی» از همان ابتدا همین بود؛ از همان روز ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ که مذهبیون در تهران، سر راه‌شان هر چه بنگاه شادمانی در چهارراه سیروس را همچون مشروب‌‌فروشی‌ها آتش زدند (همچنان که همه‌ی دغدغه‌ها و اعتراض‌های اولیه‌شان به اصلاحات دولت برای اعطای حق رأی زنان و قسم خوردن نمایندگان سایر مذاهب به کتابی غیر از قرآن بود)، معلوم می‌شد قصدشان چیست.
بله. اسلام‌گرایان آفت هر کنش دموکراتیک در هر کجای جهان‌اند.
گفته‌اند با پیروزی پزشکیان، ان‌شاءالله برای رفع حصر «خبرهای خوبی» در پیش باشد. البته از شماره خارج شده دفعاتی که اصلاح‌طلب‌‌جماعت با رفع حصر بازی کردند -تا جایی که اصلا از نظام حساسیت ایرانی خارج شده. علی‌ای‌حال، رفع حصر خوب است. اما رابطه‌ی مردم با به اصطلاح «حاکمیت» را به آستانه‌ی ترمیم نمی‌رساند. نظارت استصوابی را برمی‌دارید؟ سگان ارشادی را جمع می‌کنید؟ اشرار سپاهی و اوباش امنیتی را به پادگان برمی‌گردانید؟ از بانیان و جانیان تقاص می‌ستانید؟ سلطه و سیطره‌ی رهبری را کنترل می‌کنید؟ نه؟! پس «خبرهای خوبی» وجود ندارد.
امروز، دولت متجاوز روسیه وسیع‌ترین حملات موشکی از ابتدای جنگ تا به حال را، به زیرساخت‌های انرژی اوکراین انجام داد. و قطعی‌های برق اعلام شده در اوکراین معادل یک روز عادی در صنعت ایران است که تعطیلی هفتگی دارند. کجایید آقای فاضلی؟ حمله به ایران شر مطلق بود با این کثافتی که ما داریم درون‌اش دست و پا می‌زنیم؟
«امثال پدر من شهید نشدند تا...»، «آرمان امثال پدر من این نبود که...»، و امثال این بسیار مزخرف‌اند. مردم قرار نیست الی‌الابد خودشان را با وضعیت روانی آن زمان پدر تو تنظیم کنند. بیایید خیال‌اندیش باشیم و فکر کنیم که کاش حتی اگر خودش هم بود، راه و آرمان‌اش را ادامه نمی‌داد.