دالان رویاها

کسی مثل من که هیچ‌وقت فرزند نداشته و احتمالا نخواهد داشت، برای نیمه‌ی پر لیوان‌اش می‌تواند خودش را این‌طور قانع کند، که این خوش‌شانسی را خواهد داشت که غم از دست دادن آن فرزند را هیچ‌وقت تجربه نمی‌کند، یا تحت فشار وحشت‌ناک این ریسک نیست؛ اما هم‌زمان این بدبختی را همواره با خودش بر دوش می‌کشد، که بالاخره و نهایتاً، یک «تنهامانده‌»ست. «تنهایی» با «تنهاماندگی» فرق دارد. اولی هم‌فکر نداشتن است، و دیگری، خانواده نداشتن.